Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

Μια Σταχτοπούτα στην πλατεία Κλαυθμώνος

Πεντάχρονη ντεμπιτάντ, περιμένοντας την τιμωρία.
Μάτια γουρλωμένα από τον φόβο.
Αυτόν τον φόβο που μυρίζει τόσο άσχημα, που παραλύει το μυαλό και κάνει το αίμα να τρέχει με ταχύτητες F1 στο μικρό σωματάκι. Κι ίσως τίποτα άλλο δεν αισθάνεσαι εκείνη την ώρα που ο χρόνος παγώνει, παρά μόνο την μυρωδιά του φόβου σου.
Με τα γόνατα ματωμένα και τα δάκρυα τυλιγμένα σε αδιαφανείς μεμβράνες, έτοιμες να ξεσκιστούν, εσώκλειστος ο αγώνας ανάμεσα στον κοριτσίστικο λυγμό που ζητάει απεγνωσμένα να βγει, να αναζητήσει την επιείκεια , να γίνει παράκληση, να γίνει «συγνώμη δεν θα το ξανακάνω» και στην βουβή αξιοπρέπεια της ηρωίδας, που κρατάει ορθάνοιχτα τα μάτια, δεν τα αφήνει να ανοιγοκλείσουν και περιμένει να ...περάσει το κακό...
Δίπλα μου ο συμμαθητής, ο ...συνένοχος, δεν ξέρω αν μυρίζει και ο δικός του φόβος, είναι τόσο έντονη η μυρωδιά του δικού μου....
Τα μάτια του στεγνά, γιατί τα δάκρυα, στον κόσμο των σερνικών, θα είναι πάντα μετανάστες, χωρίς χαρτιά, χωρίς ιθαγένεια, χωρίς ταυτότητα, πάντα κυνηγημένοι ξένοι.
«Δεν φταίει η Κατερίνα, εγώ το έκανα. Μόνος μου». Η φωνή σταθερή, ή ίσως έτσι να νόμιζα.

Αυτή ήταν η πρώτη μου εικόνα, το πρώτο μου καδράρισμα στο τι σημαίνει «άντρας». Πεντάχρονη...ντεμπιτάντ...

Πλατεία Κλαυθμώνος. Σήμερα το πρωί.
Βαβούρα, αναστάτωση, 2 βαριεστημένοι αστυνομικοί, που κυνηγάνε μια γυναίκα, κοπελιά στην κίνηση, μεσήλικη στο πρόσωπο, από κάποια Βόρεια πατρίδα.
Κάποια ηλικιωμένη κυρία, φωνάζει «η τσάντα μου». Ο ένας αστυνομικός την φτάνει, την βουτάει από τα μαλλιά, ο άλλος από το μπουφάν, προσπαθεί να ξεφύγει, η πλατεία χαζεύει από μακριά... Η τσάντα, πλαστική, φτηνή, πεταμένη κάτω. Μια σκηνή στην μεγάλη πόλη.

Το επόμενο πλάνο μου, έχει κάποιον που πέφτει πάνω στους αστυνομικούς.
Πατρίδα του; Μάλλον κάποια Νότια Πατρίδα.
Δεν καλοβλέπω, μια μικροσυμπλοκή, αλλά η γυναίκα φεύγει, ξεφεύγει. Ένα καφέ μπουφάν που πάνω του ανεμίζουν ξανθά κακοβαμένα βρώμικα μαλλιά, χάνεται προς την Ευριπίδου. Αυτά τα μαλλιά που κάποια δευτερόλεπτα πριν, ήταν στα χέρια του αστυνομικού.
Ο άνδρας δεν αντιστέκεται. Συλλαμβάνεται.
Η πλατεία, έχει ανάμικτα συναισθήματα, σκόρπιες κουβέντες ανάμεσα σε αναστατωμένους πολίτες, περίεργους συνταξιούχους, βιαστικούς εργαζόμενους, λαχειοπώλες, ένα ζευγαράκι ανασηκωμένο από το παγκάκι που ζέσταινε το χάδι τους.

Αυτή ήταν η σημερινή μου εικόνα, το σημερινό μου καδράρισμα στο τι σημαίνει «άντρας». Όχι πια ...ντεμπιτάντ....

Βιάζομαι, αλλά ανάβω τσιγάρο.
Κάποιες εικόνες, κάποιες στιγμές, κάποια πράγματα, τα απολαμβάνεις μόνο με τσιγάρο.
Και κοίτα να δεις, όταν τα Χρηματιστήρια Αξιών καταρρέουν διεθνώς, κάποια άλλα...διατηρούν την Αξία τους τόσο ψηλά.

Φουάντ, Χόσνι, Χασίντ, όπως κι αν σε λένε, μπορεί να είσαι πολύ μακριά από τον όποιο κόσμο σου, την όποια πατρίδα σου, αλλά υπάρχει και μια πατρίδα, ένας κόσμος, που είσαι επίτιμος, ξεχωριστός πολίτης. Ο κόσμος, η Πατρίδα των Αντρών.

Νατάσσα, Άννα, Βέρα, όπως κι αν σε λένε, άσε με να σε φωνάζω Σταχτοπούτα. Όπου κι αν άφησες το γοβάκι σου, εγώ το κρατάω στα μάτια μου. Καλή σου μέρα Σταχτοπούτα.

21 σχόλια:

cinderella είπε...

Σταχτοπούτα κι εγώ...σταχτοπούτα που ζηλεύει την σταχτοπούτα.
Τυχερή η σταχτοπούτα σου.
Περιμένω κι εγώ κάποιον να πάρει το άδικό μου...πάνω του!!
Καλημέρες ομορφιά!!

OnWine είπε...

Οι "αξίες" σου Κατερίνα...

Οι δικές σου, προσωπικές αξίες
Οι αξίες ενός κόσμου που σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα χάνεται...

Σίγουρα... είμαι βέβαιος ότι όλοι όσοι γράψουν θα συμφωνήσουν... σίγουρα, και "δικές τους" αξίες ...αλλά εκεί είναι το θέμα?... στα λόγια... στην θεωρία?

Οι αξίες μετριώνται εκεί... στην πράξη, στο δρόμο...

Λες πάρα πολλά μέσα από την σύντομη αυτή ανάρτηση...

tovenito είπε...

δεν ξέρω αν ορισμένα χαρακτηριστικά είναι μόνο ανδρικά ή είναι μόνο γυναικεία. οι αξίες είναι πανανθρώπινες. ή τις αποκτάς ή προσπαθείς να τις αποκτήσεις ή δεν τις αποκτάς ποτέ. τα στερεότυπα πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν. κι όμως

Yannis Kapnidis είπε...

Θα συμφωνήσω στο ότι είπες πολλά σε αυτή την αφήγηση.

Η αλήθεια είναι ότι η αυτοθυσία και το θάρρος θα έπρεπε να είναι χαρακτηριστικό των όλων αντρών.

Η σκηνή που έζησες ήταν πραγματικά σπάνια, παρόλα αυτά υπαρκτή, που σημαίνει ότι η ελπίδα δε χάθηκε... ακόμη.

Δεν ξέρω αν θα έφτανα ποτέ στο σημείο να κάνω το ίδιο για μία άγνωστη -για να είμαι και ειλικρινής- σίγουρα όμως στη θέα ενός αστυνομικού που κρατάει μια γυναίκα από τα μαλλιά, ότι κι αν είχε κάνει εκείνη, θα γινόταν τρίτος παγκόσμιος πόλεμος.

Αυτά... Πρώτη φορά στη σελίδα σου και μου έπεσε μπλόγκ που θα με κάνει να σκέφτομαι για μια εβδομάδα... χμμμ... καλό είναι αυτό νομίζω.

Να είσαι καλά, καλό βράδυ!

Nikos Lioliopoulos είπε...

Φανταστική ανάρτηση.
Επιτέλους ξανά γνήσια Κατερίνα. Η καλύτερα μια ανάρτηση σκέτη Κατερίνα! Η Κατερίνα που ...ΓΡΑΦΕΙ.

Φίλε Helenic Post κάθε ανάρτηση εδω είναι τροφή για πολύ σκέψη...

Ανώνυμος είπε...

"[..]Τα μάτια του στεγνά, γιατί τα δάκρυα, στον κόσμο των σερνικών, θα είναι πάντα μετανάστες, χωρίς χαρτιά, χωρίς ιθαγένεια, χωρίς ταυτότητα, πάντα κυνηγημένοι ξένοι."
Πέρα από την πολύ καλή Σταχτοπούτα (Γυναίκα-φαντασίωση?)της Δημουλά ποιό είναι Κατερινάκι μου το σημερινό "ανδρικό" πρότυπο;
Μήπως αυτός που είναι ανίκανος να κλάψει την ψυχή του σαυτόν τον "ου-τόπο" κόσμο..σε ποιά "πατρίδα των αντρών.."..Δεν ξέρω πια αν έχω τέτοια..
Περικλής, πάντα ο δικός σου φίλος του real χωριού σου

katerina είπε...

Cindy μου καλημέρα,
Αυτό το παιχνίδι του Παραμυθιού, όπου η Σταχτοπούτα γίνεται Πριγκηπέσα, και πάλι πίσω, έχω την αίσθηση, ότι έχει έναν πολύ ισχυρό κανόνα, όπως και όλα τα ...παίγνια άλλωστε.

Τον Άνδρα Πρίγκηπα, που είναι τόσο δυνατός που θα σηκώσει το ...άδικο της Γυναίκας Σταχτοπούτας, για να την κάνει Πριγκηπέσα αλλά .... και την μητρική γλύκα της Πριγκηπέσας που είναι τόσο ανθεκτική που θα σηκώσει το ...άδικο του άνδρα για να τον κάνει Πρίγκηπα.

Και ξέρεις Cindy μου, στα ...παιχνίδια οι κανόνες είναι ισχυροί και απαραβίαστοι. Και ποτέ ... à la carte.

Σου εύχομαι λοιπόν από καρδιάς, τον ...δυνατό, ακριβώς όπως σου εύχομαι να έχεις εσύ, το χάρισμα της γυναίκας-μάνας, αντοχή και αγάπη που τόσο γλυκά συνορεύει με την λατρεία.
Όταν τον κάνεις Πρίγκηπα...θα σε κάνει Πριγκηπέσα.

Κι ίσως πάλι που ξέρεις, σε αυτόν τον «κανόνα» να παίζεται όλο το παιχνίδι για το αν το γοβάκι τελικά θα βρεθεί...

katerina είπε...

Καλημέρα tovene,

Ναι όλοι κλαίνε. Και τα εσώκλειστα δάκρυα, είναι πολύ πιο τραγικά, από τα δάκρυα που εκτίθενται σε κοινή θέα.

Και δεν πιστευω ότι ειναι ζήτημα «χαρακτηριστικού». Ούτε πιστεύω ότι είναι ζήτημα απλά κοινωνικού ρόλου.
Αν ανατρέξεις στην φύση, στην αρχή, στα θηλαστικά, δες τι σημαίνει αρσενικό και τι σημαίνει θηλυκό.
Δες με τι προικίζει η φυση το αρσενικό και με τι το θηλυκό. Όλα αυτά που απλά ο άνθρωπος τα μετέφρασε και τα μετέφερε και νοητικά και συναισθηματικά στην κοινωνική ζωή του.

Ισότητα, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ομοιότητα, ή ακόμα χειρότερα ομοιομορφία, tovene.
Το αν η φύση προικίζει το αρσενικό με την δυνατότητα έκκρισης μεγαλυτερης ποσότητας τεστοστερόνης, που του προσφέρει μυϊκή δύναμη, με μεγαλύτερη ποσότητα αδρεναλίνης που του προσφέρει το συναισθηματικό ερέθισμα για επιθεση (η επιθετικότητα του αρπακτικού), δεν μπορείς να το παραγνωρίσεις, δεν μπορείς να το ισοπεδώσεις, σε μια λογική φτηνής ισοπεδωσης των πάντων.
Οι κοινωνικοί ρόλοι, δεν προέκυψαν τυχαία.

Ακόμα και ότι τα θηλυκά ζουν περισσότερα χρόνια, ειναι παθολογικά ανθεκτικότερα απο τα αρσενικά, ουτε αυτό ειναι τυχαίο. Η φυση, που ένα και μόνο την ενδιαφέρει, η διαιώνιση, ξέρει πολύ καλά τι σημαινει μανα, τι σημαίνει πατέρας, τι σημαινει Ανδρας, τι σημαίνει Γυναίκα. Τι σημαίνει Δυναμη και τι σημαίνει Αντοχή. Μεταφράζεται τόσο υπέροχα ενδοκρινολογικά.
Και δεν εχει να κάνει σε τιποτα με την σεξουαλικότητα. Η σεξουαλικότητα ειναι το δέλεαρ, το καρότο που η φυση προσφέρει στο θηλαστικό, για να κάνει το δικό της παιχνίδι. Μπορεί ο καθένας να το διαχειριστεί όπως θέλει το ...καρότο, αλλά τις ορμόνες του σε επιπεδο κοινωνικής συμπεριφοράς δεν μπορεί να τις διαχειριστεί διαφορετικά. Στην πράξη βιάζει την ίδια του την υπόσταση. Αυτοενουχιζεται.

katerina είπε...

Καλημέρα και καλώς ήρθες Hellenic Potion,

Ξέρεις, αν όλο αυτό που περιέγραψα ήταν μια ...ταινία, δεν θα τελείωνε εκεί.
Και μου δίνεις την ευκαιρία, να πω το ...μετά.
Πέρα από το συναίσθημα που ένοιωσα, με την σκηνή που περιέγραψα, έχουν σημασία οι κουβέντες, οι μικροσυζητήσεις μεταξύ αγνώστων, μετά την ...λήξη.
Κοινώς τι εισέπραξε το κοινό, τι εισέπραξε η πλατεία....

Εύκολες κριτικές για τους μετανάστες και την παραβατική συμπεριφορά τους , αναμενόμενο, δεν με εξέπληξε.
Εύκολες κριτικές από τους νεώτερους για την στάση της Αστυνομίας, ούρλιαζαν όλοι «πιαστε την κλέφτρα»...αλλά πως; Προφανώς δεν μπορούσες να την σταματήσεις, δια χειροφιλήματος.
Επίσης κανείς μας, εκτός απο τους αστυνομικούς, δεν κινήθηκε να την πιασει, προφανώς γιατί όλοι φοβηθήκαμε ότι μπορεί να εχει κάποιο μαχαίρι ή να μας χτυπήσει. Κανείς δεν προσφερθηκε να βοηθήσει την ηλικιωμένη κυρία που της εκλεψαν την τσάντα (πολύ σημαντικό), για την όποια κοινωνική συνοχή και την αισθηση δικαίου και βοηθειας 20-30 ανθρώπων που ειμαστε παρόντες

Αλλά το χειρότερο. Κανείς δεν άντεξε την αυτοθυσία του άνδρα, που έπεσε πάνω στους αστυνομικούς, για να την ελευθερώσει.
Σχεδόν όλοι, ελεγαν με απολυτη σιγουριά ότι ήταν ζευγάρι οι δυο τους, ότι ήταν σπείρα οι δυο τους, ότι ήταν συνενοχοι οι δυο τους, και γιαυτό συνέβη όλο αυτό.
Με εντυπωσίασε η σιγουριά τους, και ρώτησα σχεδόν όλους αν ειχαν δει, αν ειχαν καταλάβει κάτι περισσότερο απο αυτό που ειχα δει εγώ.
Όχι!!!!!!! Κανείς δεν ειχε δει τίποτα περισσότερο. Και μάλιστα εξανεστησαν με την επιμονή μου να συνεχίσω να ρωτάω... μα ΄΄ητνα ...προφανές...
Απλά μονο ετσι μπορούσε η μικρή κοινωνία της πλατείας να ...εξηγήσει, να μεταφράσει, την συμπεριφορά ενός μαυριδερού φτωχοδιαβολου.

Δεν ξέρω αν ήταν ετσι τα πράγματα, και δεν με αφορά. Και στο τελος τέλος δνε εχει και καμία σημασία.

Ιστορώ ότι ειδα. Και ερμηνευω...ότι ΑΚΡΙΒΩΣ ειδα, και ότι ΑΚΡΙΒΩΣ ενοιωσα.

Και αυτό που εγώ ένοιωσα ΠΟΛΥ ΕΝΤΟΝΑ, ειναι ότι σε αυτήν την μιζερη κοινωνία που μέλος της ειμαι και εγώ, δεν αντεχουμε πια ουτε να πιστεψουμε τα μάτια μας. Να υποκλιθούμε στο θάρρος και στην αυτοθυσία κάποιων ανθρώπων, κάποιων ΑΝΤΡΩΝ.
Ευνουχισμένοι, παλευουμε να ευνουχίσουμε ότι δνε ειναι στα μέτρα μας, ότι δεν είναι σαν τα μουτρα μας.

katerina είπε...

Καλημέρα Νίκο,
Εγώ πραγματικά δεν ξέρω ποια είναι η Κατερίνα. Την ανακαλύπτω κάθε μέρα εδώ και πολλά χρόνια.

Και πιστεύω ότι όλοι έτσι πρέπει να κάνουν. Να ανακαλύπτουν σιγά σιγά, μέρα με την μέρα, στιγμή με την στιγμή ποιοι είναι.
Όχι δόγματα. Αλλά Αξίες.
Αυτές οι ζόρικες, οι ΑΞΙΕΣ, που δεν έχουν και μεγάλη ανταλλακτική τιμή, στα καθημερινά χρηματιστήρια, αλλά πίστεψε με έχουν πολύ σταθερη, τεράστια ...αξία.

katerina είπε...

Περικλή καλημέρα,
Τραγικό φίλε μου να είσαι ...άπατρις. Αν θέλεις κατά την γνώμη μου, είναι φρικτό να είσαι πια ...ξένος, σε έναν ου-τόπο.

Αλλά απο την άλλη η Σημαία είναι ...Σημαία. Και την Σημαία...αυτής της Πατρίδας, τη σηκώνουμε, την κρατάμε ευλαβικά, όσο κι αν μας βαραίνει, όσο κι αν νοιώθουμε ότι κανείς δεν την βλέπει, όλοι την φτύνουν και την περιγελούν, όλοι την καγχάζουν.
Ο καθένας μας κρατάει την δική του Σημαία, μιας Πατρίδας που οφείλει να υπερασπιστεί, υπερασπιζόμενος στην πράξη, τον εαυτό του, απο την χυδαίοτητα, την μιζέρια, την ισοπεδωση, την ομοιομορφία.

Την Σημαια, Περικλή... για να βρείς πάλι την Πατρίδα, εστω και αυτού του...ου-τόπου.

Yannis Kapnidis είπε...

"Ευνουχισμένοι παλεύουμε να ευνουχίσουμε..."

Νομίζω τα είπες όλα.

Ανώνυμος είπε...

Κατερίνα μου,αγαπημένο μου κορίτσι,έχω ένα παράπονο από σένα..
Δεν διάβασες με προσοχή τα λόγια μου..
Δεν ασχολήθηκα καθόλου με την "Πατρίδα και τη Σημαία"!!!
Αν με ξαναδιαβάσεις προσεκτικά αυτό που με απασχολεί είναι:..
Ποιό είναι σήμερα το "αρσενικό" πρότυπο;
Ο Πρίγκηπας της Σταχτοπούτας;Πόσο πιό σωστά και εύστοχα έγραψες στον tovene!!!
Ποιά είναι η..."Πατρίδα των Αντρών";
Ποιός "Κόσμος";
Αυτήν την ΟΥΤΟΠΙΑ-ΙΘΑΚΗ(;)αναζητώ και νοσταλγώ..Τίποτα..περισσότερο αλλά και τίποτα πιό..λίγο ρε γαμώτο..
Περικλής real φίλος σου

katerina είπε...

Περικλη, καλέ μου φίλε,
διαβασες πολύ επιπολαια την απαντηση μου. Κια στο λέω συνέχεια, καταλαβαινε και πίσω απο τις λέξεις. Ειδικά εσύ, ειδικά αυτήν την εποχή.Κλεινει η παρένθεση.

Ναι ξερω πολύ καλά ποιο ειναι το σημερινό προτυπο και ανδρών και γυναικών. Και δεν πρέπει να περαγνωρίζουμε ότι αυτό δεν ήρθε τυχαία. Ήρθε απο την στιγμή που η γυναικα βγήκε στην παραγωγή, απο την στιγμή που η γυνάικα, έγινε συνταγματικά ίση. Ειναι κοσμογονικά γεγονότα αυτά, άσχετα αν εμεις που τα ζουμε, δεν τους δίνουμε την κοινωνιολογική σημασία που τους αξίζει(τωρα χημικός εγώ να μπω στα χωράφια σου;;; δεν λέει).

Γιαυτό μιλάω για τον ΑΝΔΡΑ άπατρι.
Γιαυτό μιλάω για την αναζήτηση Πατρίδας.
Ευκολο να εμπλακεις σε όλο αυτό το αλισβερίσι, ποιος ειναι πιο πλουσιος, κοινωνικά ισχυρότερος, με μεγαλύτερο αυτοκίνητο (τωρα το blog ειναι σεμνό...για να χρησιμοποιήσω την κατ' εξοχήν ανδρική λέξη για το αυτοκίνητο...και τι παγιδευει το prestige του μεγεθους, της μαρκας και της ιπποδύναμης του).

Λέω λοιπόν εγώ, που οι φίλοι μου δεν με διαβάζουν προσεκτικά....
Για μια Σημαία ζούμε. Και η Σημάια ειναι ότι μας αγγίζει, μας ευαισθητοποιεί, μας συγκινει, μας διαχωρίζει, απο τον σωρό. Ή την κρατας (την δική σου την σημαία) ή ακολουθείς ...τον σημαιοφόρο της αγέλης.

Αναρωτιέμαι, αν αυτός ο ηρωας της αναρτησης μου, πιθανότατα προερχόμενως απο μουσουλμανικό κράτος, εκει που η γυναίκα ειναι για ..τσαντόρ...αλλά και για προστασία...αντεδρασε έτσι, πολύ απλά γιατί εχει άλλη εικόνα για το "χρεος" του προς στην Γυναίκα.

SUN W KNIGHT είπε...

Η οπτική γωνία είναι σωστή, όμως οι ήρωες είναι παρακμιακοί και οι θεατές εκφυλισμένοι...

Unknown είπε...

Κι εμένα με συγκινούν οι Ρομπέν των Δασών και οι Σταχτοπούτες...δυστυχώς απ' ότι κατάλαβα από την αφήγησή σου, δεν κλέβουν πιά από τους πλούσιους (για την πάλαι ποτε αναδιανομή) αλλά πρόκειται για φτωχούς που αλληλοκλέβονται μεταξύ τους...'Αντρας ο Φουάντ, αλλά και ταλαίπωρη μπακούρα η υποστείσα την κλοπή...ο μόνος της "πλούτος" ήταν ότι ήταν γηγενής, πολίτης του Ελληνιστάν...για κοίτα να δεις...ποτέ δεν τόχα σκεφτεί σαν πλούτο...ο Φουάντ έδρασε ως Ρομπέν...μακάρι η Σταχτοπούτα να μην ξεχάσει όταν παραστεί ανάγκη να γίνει κι εκείνη Ζαν ντ' Αρκ, γιατί αλλιώς θα είναι άλλη μια μάχη για αδειανά πουκάμισα!

katerina είπε...

Πολύ καλή η παρατήρηση sun w knight. Και οι θεατές ναι ειναι σίγουρα εκφυλισμένοι, ίσως και η Σταχτοπουτα ...παρακμιακή, αλλά ο Πρίγκηπας... αυτός ο Πριγκηπας, με τις τρυπιες ελβιέλες... πολύ με συγκινησε. Πολύ με ζέστανε. Μα πάρα πολύ.

katerina είπε...

Μα ναι Mano a Mano, εδώ ειναι και όλη η προκληση.
Το σωστό και το λάθος, το δικιο και το άδικο.
Όλα ήταν άδικα σε αυτήν την σκηνή που κράτησε κάτι λιγοτερο απο 2 λεπτά. Δίκιο δεν είχε κανείς. Μόνο ένστικτο... ο προβολέας μόνο στον Πριγκηπα. Όχι στον Ρομπέν Mano a Mano, στον Πριγκηπα που πήρε το άδικο και τον πόνο του πάνω του.

Μαγικό Mano a Mano, η απόλυτη υπερβαση. Που κανείς από τους θεατές δεν άντεξε.
Και να σου πω και την αλήθεια, δεν ξέρω αν η Σταχτοπουτα θα γίνει ποτέ Jean d’ Arc. Γιατί ποτέ δνε μάθαμε τι εγινε όταν η Σταχτοπουτα έγινε ...Πριγκηπισσα. Πιθανότατα, έγινε μια γκρινιαρα, χοντρή, που μετραγε το έχει της. Αλλά οι Πριγκηπες στα δικά μου μάτια, ειναι για να κυνηγάνε, για να παλευουν τα ...αδειανα πουκάμισα.

Ανώνυμος είπε...

Όταν ζεις μέσα στις σελίδες του κόσμου βλέπεις άπειρες σκηνές καθημερινές. Και πολλές φορές εξιδανικεύεις ό,τι δεν ξέρεις. Αλλά ο μύθος είναι πάντα ευπρόσδεκτος. Κανείς δεν ξέρει τους ενδόμυχους σκοπούς εκείνου του άντρα. Ίσως για μας αρκεί αυτό που φαίνεται.

Υπάρχουν και οι αντιμύθοι. Έβλεπα προχθές στη Γερανίου, μια πολύ όμορφη κοπελίτσα 18 χρονών να την περιφέρει ένα πρεζόνι. Μετά από λίγο την είδα να σνυφάρει δημόσια κόκα! Αντί να τη σώζει… Ποιος «άνδρας»; Αυτό το ρακένδυτο υπόλοιπο; Ο επίδοξος νταβατζής της; Ίσως να έβγαζε και μαχαίρι για «χάρη» της, για το αυριανό «ιδανικό» της πηγής της δόσης του! Λίγο πιο έξω, προς τη Πειραιώς, μια κοπέλα φάντασμα του εαυτού της έδερνε ένα ανδρικό υπόλοιπο προφανώς γατί δεν της έδινε κάποια χρήματα από δόση, αναγκάζοντας του να γυρίσει τις τσέπες του!

Άνθρωποι και ανθρωπάκια, χάνεις τους λογαριασμούς όταν χάνεσαι και συ στη δίνη των ατελείωτων καθημερινών γεγονότων. Ξέρεις γενικά αλλά όχι ειδικά. Και τότε τα ερωτήματα και οι αντιφάσεις είναι πολλές και οι θεωρίες δε σε βοηθούν και πολύ να τα εξηγήσεις. Ίσως ο μύθος είναι πιο πρόσφορος έστω και αν, ενδεχομένως, δεν είναι αληθινός.

Όπως πάντα, οι κοινωνίες είναι ελλειμματικές, οι άνθρωποι είναι ελλειμματικοί...

katerina είπε...

Αχ Στέργιε, διαστρεφεις την ποιότητα του Πριγκηπα μου, κοιτώντας τον ...εντασσοντας τον... στην κοινωιολογική μελέτη.
Όχι λοιπόν Στεργιε, μια Σταχτοπουτα μπορεί να έχασε το γοβάκι της και να μην γυρισε να το πάρει πίσω...χιλιαδες μπορεί να την εκμεταλευτηκαν στην επόμενη στροφή, αλλά τον Πριγκηπα μου, αυτόν που αποκαλυφθηκε πρωί πρωί σε μια άχαρη τραγική πλατεία, λυπάμαι αγαπητέ μου...δεν θα σου επιτρέψω να τον ισοπεδώσεις εντασοντας στις όποιες ...μελέτες ειτε δρόμου ειτε βιλίων ειτε εφημερίδων.
Η τιμή, ανήκει σε αυτόν τον έναν.
Ε, είπαμε να τα δούμε όλα σε επίπεδο κοινωνίας, αλλά όχι και την Πριγκηποσύνη σύντροφε.
Αυτό δεν το επιτρέπω εγώ...και φανταζομαι και πολλες άλλες Σταχτοπούτες...wanabe Πριγκηπισες.

Ανώνυμος είπε...

... ό,τι πεις πριγκίπισσα!!!!