Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Λάθος ...Πάθος

Ιστορεί ο Μαρκές ότι η ζωή κάποιου δεν είναι αυτή που έζησε, αλλά αυτή που θυμάται, και ...όπως την θυμάται, για να την διηγηθεί.
Δεν πίστεψα ποτέ ότι χάνεις ανθρώπους ...από τύχη. Ηθελημένα ή υποσυνείδητα αποφασίζεις να χάσεις ανθρώπους. Ξαφνικά το τηλεφώνημα είναι βαρετό, το ποτό είναι ανιαρό, η νύχτα αξημέρωτη, η κουβέντα κι όταν κυλάει δεν ενθουσιάζει, η μουσική δεν απογειώνει, το βλέμμα δεν ανακουφίζεται όταν ακουμπάει, το άγγιγμα δεν ηλεκτρίζει.

Λέμε πάντα «οι παλιοί μου φίλοι», για αυτούς που κάποτε πέρασαν από την ζωή μας, την ακούμπησαν ή την χαράκωσαν, την κράτησαν προστατευτικά στα χέρια τους ή την πέταξαν στο πάτωμα απολαμβάνοντας ή κλαίγοντας με τον θόρυβο που έκανε καθώς έσπαζε.
Δεν λέμε όμως ότι αυτοί έγιναν παλιοί...γιατί τώρα υπάρχουν νέοι. Δεν λέμε ότι αυτοί έγιναν παλιοί, γιατί το άγγιγμα, κορμιών και ψυχών, δεν είχε πια αυτόν τον ηλεκτρισμό που διαπερνάει.
Πιστεύω ακράδαντα, ότι όλα παλευονται στις ανθρώπινες σχέσεις, ακομα και τα χειρότερα, αυτά που λες «αποκλείεται», όλα, εκτός από την ανία.
Όταν κάποια στιγμή σκεφτείς αυτό το «βαριέμαι», πρέπει να κλείσεις διακριτικά την πόρτα πίσω σου, χωρίς λόγια. Οι σχέσεις τότε πια, παύουν να τοκίζονται, αντίθετα τρως, σπαταλάς πια το κεφάλαιο τους. Φύγε και κράτα τις στο σεντούκι του μυαλού.
Κι η μνήμη σαρωτική, η μνήμη πάντα ευλογημένη, σχεδόν πάντα σύμμαχος και σχεδόν σπάνια εχθρός, μπορεί και να μετατρέψει τα βατράχια του προσωπικού παραμυθιού του καθενός μας, σε πριγκηπόπουλα και Πριγκηπες. Κι αν ακόμα αυτό δεν γίνει, τουλάχιστον... θα έχεις κρατήσει το κεφάλαιο. Αν θα βρεις κάποτε επιτόκιο, αντάξιο του... θα δείξει. Το «πάντα», το ξέρω, το έζησα, το υποστηριζω. Το «ποτέ», δεν το ανακάλυψα ...ποτέ.


Παλιές παρέες. Παρέες συχνά χαμένες, που για τη διάλυση τους, η ιατροδικαστική εξέταση έγραψε τυπικότητες. Απόσταση, αλλαγές ζωής, αμέλειες, γοητεία καινούργιων σχέσεων και ερώτων, νέα στέκια που αντικατέστησαν τα παλιά, ζευγάρια που χώρισαν μοιράζοντας μαζί με τα σπίτια, τα χαλιά και τα φωτιστικά και τους παλιούς φίλους.

Και ξαφνικά ...παλιοί φίλοι, που το είδαμε γαλατικό χωριό, που το είδαμε οι ξεβρασμένοι από το ...σύστημα, που το είδαμε επαναστάτες χωρίς αιτία...
Να πω και το καλύτερο που άκουσα, που στο δεύτερο ποτό μου φάνηκε αστείο και στον πρωινό καφέ γελοίο. «Η απαγόρευση του καπνίσματος, έγκειται στο ότι οι ασφαλιστικές εταιρίες, κάνουν καλύτερο lobbying από τις καπνοβιομηχανίες...»
Παρέες που ξαναμαζεύονται... sms, mails, τηλέφωνα ανάβουν. ...Το «τάδε» στέκι μας. Εκεί καπνίζουμε. Εκει επαναστατουμε. Εκει ξαναβρισκόμαστε...

«Ρε συ βλέπεις τον τάδε, πάρτον τηλέφωνο να ερθει, έχω να τον δω τόσο καιρό», «πωπω ξαναβρεθήκαμε, το Σάββατο το βράδυ...στο λέω από τώρα πάμε ...εκεί», «τι κάνεις βρε μωρό, έτσι είπαμε;», «πήζω, τρέχω, το βράδυ το μόνο που αντέχω να κάνω, είναι απλά να βγάλω τα παπούτσια μου»...

Ξαφνικά ξαναβρίσκεις φίλους από το ...παρελθόν, που είτε θέλεις να θυμηθείς ή και να ξεχάσεις, που ξαναφτιάχνουμε τους δικούς μας χώρους, που η νύχτα ξαναγίνεται ρέμπελη και αλκοολική, που τα ρολόγια ξαναγυρίζουν πίσω, που ξαναζείς το απόλυτο παραμύθι, ότι στην Ελλαδα οι παρεες γραφουν αν όχι την ιστορία, τουλάχιστον την ιστορια σου, και όπου... ονειρευόμαστε ότι θα ζήσουμε κινηματογραφικές σκηνές από τη εποχή της ποτοαπαγόρευσης ή ότι τα μικρά γαλλικά café ή τα βερολινέζικα bars, θα μετακομίσουν στην πόλη μας. Σε αυτή την πόλη που τα βράδια του καλοκαιριού, μπορείς να την δεις και σαν την μαγική πόλη


Κάθε φορά που βλέπεις μια ταινία, νοιώθεις ξανά το ίδιο; Κάθε φορά που ξαναδιαβάζεις ένα βιβλίο, ταξιδεύεις ακριβώς στο ίδιο ταξίδι; Όχι.
Χθες το βράδυ, προσπαθούσα απεγνωσμένα να με πεισω ότι μπορεί τα θαύματα να επαναλαμβάνονται, σήμερα το πρωί νοιώθω ότι ...κάθε θαύμα και τρεις μέρες... το μεγάλο τέσσερις...
Προς το παρόν... παραμένω καπνίστρια... από λάθος πάθος...και βλέπουμε...
Υ.Γ.Κραταω όμως ακομα και με την γευση του καφέ, το καλυτερο τραγουδι, απο την πιο ΜΕΓΑΛΗ, όλων των εποχών, που δεν ειχαμε την τυχη να την ζησουμε, κι όμως που συντροφευει τοσο όμορφα τις νυχτες με ....παλιούς φίλους

26 σχόλια:

PN είπε...

Το έχω νιώσει πολλές φορές. Αυτό το να νιώθω ότι απομακρύνομαι από ανθρώπους..ότι δεν έχουμε πια τι να πούμε. Οι ζωές μας απλά δεν ακολουθούν τους ίδιους δρόμους. Δεν είναι κακό και δεν σημαίνει ότι δεν τους αγαπώ...απλά το παλεύουμε. Και ό,τι παλεύεις απλά και μόνο για να πεις ότι το έκανες...τελικά ίσως δεν έχει και αξία.

Και το γεγονός παραμένει. Καπνίζω! Τουλάχιστον όχι μόνος! Τουλάχιστον χαρούμενος! Καλό μου ακούγεται καρδιά μου...

cinderella είπε...

Τόσο καπνό που πίνω μέσα μου
άμα τον είχα ταξιδέψει,
θα 'χα γυρίσει όλη τη γη
από τη νύχτα ως την αυγή
παρά που λες πως μ' αγαπάς
να 'χα πιστέψει.

Γιατί τώρα είναι σπάνιο
να ξοφλήσω το δάνειο
που 'χα πάρει απ' το χθες
για να ελπίζω
σ' έναν αγώνα τιτάνιο
σαν υπερωκεάνιο
μες την ομίχλη στεριά να σφυρίζω.

Παναγιά μου εσύ του Νοτιά
της καρδιάς μου η γη ξενιτιά
της καρδιάς μου η γη
μια βαθιά πληγή
που την κλείνει του χρόνου η φωτιά.

Τόσο καπνό που είδαν τα μάτια μου
άμα τα βλέφαρα είχα κλείσει
ίσως και να 'χα ονειρευτεί
πως σαν την έρημο καυτή
είν' η ψευτιά που λόγια αγάπης
πάει να χτίσει.
..........................

Moνο που να...εγώ πάντα πίστευα πως όλοι μας είμαστε πλανήτες και οι δικοί μας άνθρωποι αψηφώντας το νόμο της βαρύτητας μας πλησιάζουν όλο και πιο πολύ...μπαίνοντας στην τροχίά μας. Άλλωτε για λίγο και άλλωτε για πολύ. Ποτέ δεν χάνονται όμως. Μόνο η μνήμη το επιτρέπει αυτό. Οι δικοί μας άνθρωποι είναι πάντα μοναδικοί. Ακόμα κι αν χαθούμε ένα Σάββατο βράδυ εκεί κάπου στο Παγκράτι...και συναντιόμαστε μόνο στα όνειρά μας.
Λόγω τιμής!!!

katerina είπε...

Αν συνεχιστεί αυτό το παραμυθι... της "αντιστασης", της 'εξεγερσης", της "επαναστασης", και άλλων γραφικών λέξεων που ξαφνικά κατεκλυσαν το λεξιλογιο των καπνιστών αυτής της πόλης... με βλέπω να γινομαι η πιο φανατική αντικαπνιστρια... που θα παραμενει κάπνιστρια.

Το τι μαλακιες έχω ακουσει, ψυχαναλυτικές και "αριστεριστικες", ο καθένας όπου νομιζει ότι παταει πιο ...στερεα (τρομαρα του!!!) για το κάπνισμα, ειναι απιστευτο.
Εγώ, τουλαχιστον για εμενα εμενω στην ετυμηγορία μου...λάθος πάθος.

Και όχι ...δεν αγαπάω τα λάθη μου, έμαθα να τα αποδεχομαι, αλλά έμαθα και να προσπαθώ να τα διορθωσω.

Ξαφνικά η Αθηναική νυχτα, γεμισε Τσε Γκεβάρα... ε, όσο να το πεις, στο πιο γιαππικο.
Μετά από άγριο παθιασμένο σεξ σ' ένα φοιτητικό δωμάτιο με τον Τσε πάνω απ' το κρεβάτι να σε παίρνει μάτι, ανάβαμε δυο τσιγάρα λαχανιασμένοι εραστές και στέλναμε γελώντας κυκλάκια καπνού στο ταβάνι. Δεν είναι μόνο η εξάρτηση απ' τη νικοτίνη αλλά και οι συνειρμοί, αυτές οι ανεπανάληπτες κινηματογραφικές μας στιγμές..

Αστο να πάει στο διαβολο.... ποσο ακομα θα ιδελογικοποιοησουμε τις ανεπαρκειες και τα λάθη μας;

Όσο για τους παλιους φίλους... ειπαμε το φραγμα, ειναι η λέξη "βαριέμαι", αν περάσει, απο το μυαλό, εστω και φευγαλέα...αστο να πάει στο διαβολο.

katerina είπε...

Πριγκηπεσα,
... ναι χρώμα δεν αλλαζουνε τα μάτια... αλλά αλλαζουν ΤΡΟΠΟ να κοιτάνε.
Αλλάζουν γλυκεια μου...

apos είπε...

Κατερίνα μου,

Εγώ δεν καπνίζω, γιατί είμαι ένας φασίστας. Και δεν ασχολούμαι καθόλου με το θέμα πλέον, γιατί έχει αγγίξει (αν δεν έχει ήδη ξεπεράσει) τα όρια της γελοιότητας...

Επίσης, δεν πιστεύω ότι κρατάμε φιλίες (ή γκομενοφιλίες) ούτε καν για ιστορικούς λόγους.
Ίσως και για αυτό να είμαι φασίστας. Πάλι.

PN είπε...

Χαρακτηριστικό στοιχείο καρδιά μου του Έλληνα να ιδεολογικοποιεί τα λάθη του...και ενίοτε και τα πάθη του! Εδώ είχαμε πολιτικούς που τους παραδεχόμασταν όχι τόσο για το έργο τους, αλλά για το ότι αναγνωρίζουν ότι ήταν σκλάβοι των παθών του.

Το έχω συνηθίσει πια..και ως ένα βαθμό μου φαίνεται και αστείο, γιατί δεν καταλαβαίνει ο μέσος Έλληνας ότι το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνεται φαιδρός. Άστον...αργά ή γρήγορα (μάλλον αργά) θα το καταλάβει.

katerina είπε...

Πες τα ρε Απος...
Τι υστερία ειναι αυτή!!!!

Με γνωριζεις, ξέρεις ποσο καπνιζω, αλλά δεν θα το κάνω παντιερα.
Ναι πρέπει να το κοψω, έπρεπε να το κοψω, ανεξαρτητως απαγορευσης.
Ναι, δεν μπορώ να βγώ ειτε να φάω ειτε ακομα περισσότερο να πιω, άκαπνη. Τουλάχιστον όσο ειμαι καπνιστρια, Και δεν πάω να διασκεδάσω σε χώρους μη καπνιζοντων. Δεν βλέπω κανενα λογο να βασανιζομαι την ώρα της διασκεδασης ή του ξεδώματος.

Θα βρώ μερη, θα ανακαλυψω, θα φτιαχτουν, θα δω...
Αλλά απο αυτό μεχρι να το κάνω παντιερα, το λάθος πάθος, ε, εχει διαφορά.

Ξαφνικα να ξεφυτρώνουν όλοι οι παλιοι φιλοι (που ναι κάπου χαθηκαμε, γιατί προφανώς θέλαμε), που ok, εχει μια νοσταλγια να πιεις ένα ποτακι, ή να βλέπεις κάποιους απο καιρου εις καιρό και εχω καρατσεκάρει άπειρες φορές, ότι αυτή η πολη ειναι ΠΟΛΥ μικρή, έχει το χαβαλέ του, ακομα και την συναισθηματική του φορτιση να γελάς με τις μαλακιες που κάναμε κάποτε, αλλά αρνουμαι να συμμετεχω στο όνειρο της καταληψης της Βαστίλης. Αρνουμαι να φτιάξω τα στεκια της εξεγερσης...αρνουμαι να περάσω το υπολοιπο του βίου μου, με ανυπαρκτους εχθρους...ε, ειναι πολύ γελοιο.

Απο την αλλη σκεφτομαι ότι αν ήμουν επιχειρηματίας, θα έκανα χρυσες δουλειες με τους εξεγερμένους...
Τους γιαλαντζί επαναστατες και επαναστατημενους...

Και ναι αυτοι οι ιστορικοι λόγοι... διατηρησης παρεάς, στεκιών, φίλων, με χαλάνε πολύ.

katerina είπε...

Δεν ξερω πόσο το έζησες ρε VK, όλο αυτό, εδώ και μια βδομάδα.
Ενταξει πιστευω ότι και η υστερια των αντικαπνιστών, δημιουργεί την απιστευτη υστερια των καπνιστών, με εκνευριζει αυτή η άποψη της Αριας φυλής... αλλά και το αντιπαλο στρατοπεδο εχει χάσει την μπαλα.

Προφανώς στην Ελλαδα, γουσταρουμε να μας χωρίζει κάτι. Και πάντα αυτό το κάτι να ειναι λάθος...πάθος.

Ι.Σ. είπε...

Οι παλιοί μας φίλοι δεν φύγαν για πάντα. Έρχονται ξαφνικά κοντά στα ξημερώματα αναπάντεχα για να μας ανοίξουν χίλιες πληγές. Χωρίς τη φρεσκάδα της νιότης που ξέραμε, με τις ρυτίδες της γνώση από το ταξίδι τους, κουβαλώντας άλλες εικόνες, άλλα αρώματα από τα φοινικικά εμπορεία. Δεν μπορεί να είναι αυτό που ξέραμε. Τόσα χρόνια περάσανε. Δεν μπορεί είναι έτσι, επειδή έτσι νομίζαμε. Ούτε και εμείς είμαστε ίδιοι. Πιάσαμε δουλίτσα, παντρευτήκαμε, αποκτήσαμε παιδιά, κοιλίτσα, ρεζιλευτήκαμε… Εεε, τι περιμένουμε από τους άλλους να φερθούν καλύτερα; Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι, πάνε χρόνια τώρα… Στο βάθος δεν τους το συγχωρέσαμε. Τους άλλους που γίνανε υπουργοί και νομάρχες και πλακώσανε «τρις το λάδι, τρις το ξύδι» τους διαγράψαμε: τέλος. Όπως κι εμάς οι άλλοι, ενδεχομένως. Οι παλιοί μας φίλοι είναι μέρος της προσωπικότητάς μας. Όσους κι ότι αγαπήσαμε το κρατάμε μέσα μας βαθιά και το προσέχουμε γιατί είμαστε εμείς. Φίλοι μας είναι και οι άλλοι, οι πιο πολλοί, που ούτε καν γνωρίζουν για την ύπαρξή μας. Όπως και αυτοί που έφυγαν νωρίς. Φίλοι μας και οι εκείνοι που έζησαν πολλά χρόνια πριν αλλά άφησαν κάτι για ’μας: ένα έργο, μια μουσική, ένα στίχο, ένα σκίτσο, μια απόδειξη ενός θεωρήματος, ένα γεωμετρικό τόπο… Και οι άλλοι, οι ανώνυμοι, οι άγνωστοι, «οι ψαράδες που αφήσανε τα δίχτυα τους» για να έχουμε «’μεις τα γράμματα και το ψωμί»… και που δεν τους υποψιαζόμαστε…

Πλάτανος είπε...

Ποσου δίκιου έχιτι κιρια κατερινα. ίνι ακριβόσ έτσι. σινχαριτίρια.

cynical είπε...

Καλησπερα Κατερινα,

σε βλέπω, απο την 1η του μηνός το παλεύεις το πάθος!! Κουράγιο!

Να δεις πώς θα γινει αναδιαρθρωση των φιλων και της παρεας τωρα. Πώς θα τα ξαναβρουν οι καπνιζοντες φιλοι και πώς οι άλλοι μοιραια θα χωρισουν.
Προβλέπονται μεγαλες κοινωνικες αναναταταξεις το χειμώνα. Θα υπάρξουν εκπληξεις...

Θανασης Ξ. είπε...

Θα συμφωνήσω απόλυτα Κατερίνα μου με το 'λάθος, πάθος', ήταν ο κύριος λόγος που δεν μπόρεσα να σχολιάσω την τελευταία σου ανάρτηση, ντρεπόμουν να πω πως εγώ παιδιά θ έ λ ω να το κόψω, πως το φοβάμαι, πως αισθάνομαι πως συμπλήρωσα τα ένσημα, πως έλεος, 35 χρόνια κάπνισμα φ τ ά ν ο υ ν γ...το, σου τα έχω ξαναγράψει..

Τώρα για τις ζωές, τους φίλους, τους έρωτες, τις μνήμες και τις αμνησίες -το ίδιο είναι-, δεν ξέρω τι ήταν κάθε φορά αυτό που έδινε την χαριστική βολή. Ούτε έχει σημασία θαρρώ, αν το ονομάσουμε ανία, αλλαγή, ηλικία, φάση και δεν ξέρω κι εγώ πώς αλλιώς.
Ο Σίγμουντ κάπου έχει γράψει ένα καταπληκτικό, πως η προσωπικότητα μοιάζει με τα ερείπια μιας αρχαίας πόλης. Κάποια περίοδος τελειώνει, θάβεται απ' την νέα που χτίζεται πάνω της, που με την σειρά της θα θαφτεί κι εκείνη απ' την επόμενη. Τα παλιά ερείπια δεν είναι πια ορατά, αλλά είναι εκεί, μας καθορίζουν, πάντα θα μας καθορίζουν μ' έναν ασυνείδητο τρόπο.
Νομίζω πως σημαντικός σ' ένα ταξίδι στον χρόνο είναι πάνω απ' όλα ο ίδιος ο χρόνος. Κι ο χρόνος μετριέται όχι με το ρολόι, αλλά με τις στιγμές, με τις λέξεις, με τη φθορά, με τη σκουριά. Προσωπικά, λατρεύω τη φθορά. Μια ρυτίδα. Μια άσπρη τούφα. Μια ρωγμή. Λατρεύω τα πρόσωπα που έχουν ρωγμές. Τα 'τέλεια' πρόσωπα, τα πάντα άψογα, τα πάντα 'νέα', δεν μ' ενδιέφεραν ποτέ. Είναι απλά μάσκες..

OnWine είπε...

Πρώτα απ' όλα, χαίρομαι... που η Κατερίνα, ναι, η Κατερίνα που έχει κατά καιρούς υποστηρίξει την ελληνική "μαγκιά" εκφρασμένη με χίλιους δυο τρόπους... σήμερα, παρά το ότι είναι καπνίστρια, το αποφεύγει...

Πράγματι, ο έλληνας εξιδανικεύει τα πάθη του... και όχι μόνο τα δικά του, αλλά τα "πάθη" γενικά. Ο άνθρωπος με "πάθη" θεωρείται πάντα "σημαντικός"... πιστεύεται ότι το συναίσθημα που εκφράζεται σαν πάθος υπερνικά την στεγνή, ψυχρή λογική που καταπολεμά πάθη, μανίες, εμμονές...

Ειναι αυτός ο ντετερμινισμός... ο αιώνιος ψεύτης, η λογική παγίδα, η απόλυτα λανθασμένη εξίσωση..

Ναι, ο "λογικός", αυτός που κυριαρχεί στα πάθη του μπορεί να είναι (και τις περισσότερες φορές είναι) ξενέρωτος... αλλά, ρε φίλοι καπνιστές, δυστυχώς η αντιστροφή της εξίσωσης δεν ισχύει... όποιος ΔΕΝ είναι λογικός κλπ., όποιος κυριαρχείται από τα πάθη του, δεν σημαίνει οτι ΔΕΝ είναι και ξενέρωτος... έχω δει στη ζωή μου καραγκόζηδες, γελοίους καπνιστές, που θεωρούν το πάθος τους "μαγκιά"... κάτι σαν "επανάσταση" ενάντια στην λογίκή... κάτι σαν αψήφισμα του θανάτου, παληκαριά!

Μόνο που, ρε παιδιά, το αψήφισμα του θανάτου δεν έκανε ΠΟΤΕ τους ήρωες... ούτε η έλλειψη φόβου τους πραγματικούς αντρες... πως να το κάνουμε, ΚΑΙ τα δύο είναι χαρακτηριστικά ηλιθίων...

Μόνο η απαξίωση των χαρακτηριστικών που υποτίθεται ότι "συνοδεύουν" τον καπνιστή... η απαξίωση της ελληνικής "μαγκιάς"... η κατανόηση ότι και η μαγκιά και το "αντριλίκι" καμμιά σχέση δεν έχουν με τα πάθη, αλλά με άλλα, πολύ ποιό ουσιώδη, θα αποκαλύψει την πραγμνατική εικόνα στους καπνιστές... την εικόνα τους στον καθρέφτη ΟΠΩΣ είναι και όχι όπως "την εφαντάσθησαν"... δηλαδή, ενός ανθρώπου ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΥ, δούλου συνηθειών, αδύναμου, και ναι... ΝΙΚΗΜΕΝΟΥ... (λυπάμαι, Κατερίνα, αλλά ούτε οι νικημένοι μου αρέσουν, ελπίζω να ξεπεράσεις ΚΑΙ αυτή την "μαγκιά" και κυρίως τους ποιητές της...)

Και γιά να μην νομίσετε ότι εξαιρώ κανένα, θα σας πω ότι υπήρξα καπνιστής πολλά χρόνια... πάντα όμως ντρεπόμουν γιά αυτή μου την συνήθεια...

OnWine είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
OnWine είπε...

Να πω λίγα πάνω στην ενδιαέρουσα άποψη του Θανάση...

Γράφει: "Προσωπικά, λατρεύω τη φθορά. Μια ρυτίδα. Μια άσπρη τούφα. Μια ρωγμή. Λατρεύω τα πρόσωπα που έχουν ρωγμές. Τα 'τέλεια' πρόσωπα, τα πάντα άψογα, τα πάντα 'νέα', δεν μ' ενδιέφεραν ποτέ. Είναι απλά μάσκες.."

Απαντώ ότι, προσωπικά, ΜΙΣΩ την φθορά... μιά άσπρη τούφα, μιά ρυτίδα, μιά ρωγμή, οδηγούν πλησιέστερα στην ανυπαρξία, σ' αυτό που λέμε θάνατο, και που δεν το λάτρεψε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ κανένας, ούτε η ίδια η φύση...

Τα τέλεια προσωπα δεν υπάρχουν, τα νέα πρόσωπα ναι... και λατρεύω τα νέα πρόσωπα, τα άψογα... που και αυτά μπορεί να είναι τόσο "μάσκες", όσο και τα φθαρμένα, γερασμένα, ρυτιδιασμένα... το τι κρύβεται πίσω από ένα πρόσωπο δεν το ξέρει κανένας... και το "άψογο", νεανικό πρόσωπο μπορεί να κρύβει ότι και το γερασμένο.

Βλέπετε, το "αψογο", η νιότη, η ομορφιά, λατρεύτηκαν τόσα χρόνια, που κάποτε έπρεπε να ...αντιστραφούν. ¨ετσι, το παλιό λάθος ότι το άψογο, το όμορφο είναι ο καθρέφτης αντίστοιχων ψυχικών ιδιοτήτων (αλλος ένας ντετερμινισμός...) έπρεπε να αντικατασταθεί από τη "αγάπη" στο φθαρμένο, ρυτιδιασμένο... μιά ακόμα αντιστροφή ιδανικών από τις τόσες...

Προσωπικές απόψεις και οι δύο... αλλά η φθορά, φίλε Θανάση, είναι η πορεία προς το θάνατο... και τον θάνατο, δεν τον λάτρεψε -επαναλαμβάνω- ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ...

Ουτε τα γηρατειά...

apos είπε...

Κατερίνα μου,

Προσωπικά δεν θα τσακωθώ με κανέναν για το τσιγάρο. Σπάνια το έκανα πριν την 1η Ιουλίου, εξίσου σπάνια θα το κάνω και τώρα. Με τους αγαπημένους μου ανθρώπους (και είσαι και εσύ μέσα σε αυτούς) δεν έχω τίποτα να χωρίσω και δεν είχα ποτέ σκοπό να το ξεκινήσω τώρα.
Αλλωστε και οι καπνιστές φίλοι μου (σχεδόν όλοι) κάνουν προσπάθεια να με ενοχλούν όσο λιγότερο γίνεται: θα κάτσουν από την άλλη μεριά στο τραπέζι, θα κρατήσουν το τσιγάρο όσο πιο μακριά μου κλπ κλπ. Για μένα αυτό μετράει. Περισσότερο από τη γελοιότητα με την οποία πάει να εφαρμοστεί ένας ακόμα νόμος σε αυτή τη χώρα.

@Σχολιαστή: δεν έχω καπνίσει ποτέ, αλλά ειλικρινά δεν είχα εξίσου ποτέ σκεφτεί ότι κάποιος που υπήρξε καπνιστής θα ντρεπόταν. Μου φαίνεται περίεργο. Δεν ξέρω, μην το πάρεις προσωπικά.

Θανασης Ξ. είπε...

Σχολιαστή μου, άντε να πιάσουμε την κουβέντα εδώ 'στης Κατερίνας' σήμερα..κι ας μας το συγχωρήσει.

Θα συμφωνήσω ασφαλώς πως 'κανένας δεν λάτρεψε τον Θάνατο' και επομένως η 'φθορά', όπως εσύ την ορίζεις, σαν ένδειξη της πορείας μας προς αυτόν, ασφαλώς είναι απελπιστική, αποκρουστική, λες 'την μισώ', απόλυτα ειλικρινές, τελεία.
Επίσης, δεν το συζητάμε, η φύση 'ορίζει' την ομορφιά ταυτίζοντάς την με το 'νέο' το 'άφθαρτο'. Όμορφο είναι το μπουμπούκι, το κουταβάκι, το πουλάρι, ο γιός μου που είναι 8, ο διάολος στα 16 του, και πάει λέγοντας. Κι όσες 'αντιστροφές ιδανικών' και να κάνουμε στο θέμα αυτό, ε θα συμφωνήσω, ομορφιά είναι τα νιάτα, η ακμή, πώς να το κάνουμε τώρα.

Ωστόσο εγώ δεν αναφέρθηκα σ' αυτήν την 'φυσική' φθορά. Αναφέρθηκα στην φθορά που είναι μάρτυρας της εμπειρίας, της ίδιας της ζωής, του δίνω και παίρνω, του ταξιδιού. Στην φθορά που είναι αποτέλεσμα εκείνων των 'κομματιών' που έλεγες κι εσύ, που πονάνε, αλλά τα αφήνουμε πίσω. Κι όταν λέω πως μ'αρέσει η φθορά αυτή, δεν εννοούσα βέβαια πως μ' αρέσει 'εικαστικά'.

Ναι, όλοι μια μάσκα φοράμε, γνωστό κι αυτό, αλλά όταν η μάσκα έχει έστω μια μικρούλα ρωγμή, όταν δεν είναι άψογη, ε τότε αφήνει κι ένα μικρό παράθυρο στον άλλο, να ψάξει, να δει ανάμεσα, να πλησιάσει. Επίσης θα συμφωνήσω, πως ακόμη και κάτω από μια 'τέλεια' μάσκα μπορεί να κρύβεται και πόνος και πάθος και ιστορία, αλίμονο, αλλά όποιος δεν αφήνει κανένα 'άνοιγμα' όποιος παρουσιάζεται υπερ-σίγουρος, υπερ-κατασταλαγμένος, υπερ-βέβαιος, υπερ-άνθρωπος τελικά, σου απαγορεύει τελικά να τον πλησιάσεις. Είναι μοναξιά αυτό.

Μακάρι να έγινα λιγάκι πιό κατανοητός.

Καλημέρα σε όλους.

katerina είπε...

Γιαννη καλημερα,

όταν λεω οι παλιοι μας φιλοι, εννοώ την παλιοπαρεα.
Ξερεις αυτο το μιγμα που γινονται οι άνθρωποι, όταν ξαναβρισκονται όλοι μαζί, όταν παλευουν να συντηρησουν καταστάσεις και ιστοριες που ζησαμε, που ήταν διασκεδαστικές, που η μνημη τις εξωραΐζει, και παλευει να τις συντηρήσει σαν να μπορουν να επαναληφθουν κάθε στιγμή. Τις κραταει ...ηρωικές, ενώ ήταν απλά της εποχής που ψαχναμε να βρουμε ταυτοτητα, δανειζομενοι...αυτες των τοτε "ηρωων".

Οι παλιες παρεες, των φοιτητικών χρονων, δεν ειναι ο καθενας μονος του, αλλά ειναι σαν μια μηχανη του χρονου. Παλευει να σε ξαναγυρισει πισω.
Αλλά η παρασταση δνε αντεχει να κρατησει πάρα όσο δυο τρια ποτα, κάποιες νυχτες του χρονου, και αν προσπαθησει να γινει καθημερινοτητα, γινεται απλα δήθεν, ψευτικη, fake.

Ο καθενας απο τις παλιες παρεες, ειναι πια διαφορετικός, ίσως όλοι μεσα στην αλλαγή τους, να μπορουν να ξαναλειτουργησουν σαν ενηλικες, αλλά κανεις δεν τολμάει να σπάσει, το «τότε». Και ετσι ειναι απλά μια παρασταση, που κατα καιρους ανεβαινει στη σκηνη. Και μονο σαν τετοια έχει αξια.

katerina είπε...

Πλατανε μου καλημερα,

να χαρεις ότι αγαπάς, κοψε αυτο το «κυρια Κατερινα", ειλικρινα με σκιαζει…

katerina είπε...

Cynical καλημερα,

Το παλευω εδώ και πολύ καιρο. Μάταιως μεχρι τωρα. Αλλά δεν το βάζω κάτω.
Και δεν θέλω να πεσω σε αυτη τη λουμπα ρε Cynical, δεν θέλω να μοιραζω τους ανθρωπους, τους φιλους μου, σε ψηλους και κοντους, σε μελαχροινους και ξανθούς, σε καπνιστες και μη καπνιστες. Αυτη η υστερια, ενθεν κακειθεν, με νευριαζει. Παραδεχομαι ειμαι άρρωστη, βοηθειστε με να γινω καλά.

katerina είπε...

Θαναση καημερα,

Σε αυτες τις μαζωξεις της παλιοπαρεας, συζητουσα με ένα παλιο φιλο, τότε που με ανεβαζε στην τοτε καινουργοαγορασμενη enduro μηχανή του, και κουτρουβαλιομαστε τα σκαλια απο το ένα κτιριο της Πανεπιστημιουπολης στο άλλο. Τα ...πληθη μας αποθεωναν....Σημερα και μονο που το σκεφτομαι ανατριχιάζω.

Ναι καταλαβαινω ότι στα εικοσι μου προκειμενου να κάνω επιδειξη, να με δουν, να αποκτησω κοινό, να αποκτησω θαυμαστες, θα έκανα τα πάντα, θα επαιζα ακομα και την ζωή μου ή την αρτιμελεια μου κορωνα γραμματα. Ε, δεν μπορώ να μην πω τωρα, ότι ήταν η απολυτη ανοησια, η απολυτη ανεπαρκεια, η απολυτη μ@λ@κι@. Δεν μπορώ να ακουω και να επιβεβαιωνω ότι τοτε ζουσαμε «στην κοψη του ξυραφιου» και άλλα τετοια ηλιθια ανεκδοτα. Παιδακια ειμαστε, που θα κάναμε ότι πιο βλακωδες, προκειμενου να αποκτησουμε κοινό και θαυμαστες. Χειροκροτητες.
Οι προηγουμενοι έκαναν το Πολυτεχνειο, που τοτε στα ματια μας ήταν το απολυτα ηρωικό, και εμεις...ξαναανακαλυψαμε κάτι κακεκτυπα των χιπυς. Οι μικρομεσαιοι στην εξουσια της ισοπεδωσης και τα παιδια τους "χασισι, γ...,επιστροφή στη φυση". Δεν έβαλα τυχαι την Janis Joplin σε αυτο το ποστ. Θεωρουσαμε τότε την υψιστη μαγκια, όχι τη υπεροχη φωνή της, όχι το ανυπερβλητο στησιμο της, αλλά το να πεθαινεις στα 28 σου.

Κάπως έτσι έγινε και με το τσιγαρο. Μου πηγαινε το στυλ... με έκανε μεγάλη, με έκανε ανεξαρτητη, με έκανε ηρωιδα και καταραμενη ποιητρια στα ματια μου. Μονο που τα λάθη, τα πάθη, οι μαγκιες και οι παραγγελιες πληρωνονται πάντα.

Μονο που η ρημαδονικοτινη, ειναι εθιστική. Μονο που σημερα με κάνει να μην μπορώ να απαλλαγώ απο τις βλακειες και ανεπαρκειες της ...ωραιοπάθειας μου. Μονο που σημερα με κάνει να μην μπορώ να πω, το κοβω το ρημαδι. Μονο που σημερα πρέπει να απαντησω στο βλέμμα της μικρής μου που με ρωτάει «μαμά μπορείς;;;». Εδω με θέλω.... εδώ έχω πραγματικά να αποδειξω.

Όσο για τις μάσκες. Θαναση, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μας βγάλουν τις μάσκες. Ή μάλλον, υπάρχουν άνθρωποι που μπορουν να μας πουν ότι ειμαστε ωραιοι και χωρίς τις μάσκες.

katerina είπε...

Σχολιαστη καλημερα,

Ναι έτσι ειναι, ακριβώς όπως τα λες... η Κατερινα, έφτασε να αναγνωρίζει ότι οι «μαγκιες», ειναι τα προσωπεία της αδυναμίας, και της ανεπάρκειας.

Το πάθος είναι η πιο παρεξηγημένη λέξη. ή μάλλον η λέξη με δυο έννοιες, με απολυτα αντικρουομενες σημασιες.

Το πάθος μπορεί να είναι η μανία και η εμμονή, αλλά πάθος μπορεί να ειναι και αυτό που ανακαλυπτεις ότι αξιζει τα πάντα.
Κάποια ειναι «λάθος πάθος», και κάποια ειναι η ΑΞΙΑ και η ΟΥΣΙΑ της κάθε μικρής και περαστικής ζωής.

Το «σωστό» πάθος πριν και πάνω από όλα είναι η δύναμη, είναι η νικη επι των μικρών, ειναι νικη επι των εγωισμών και των ανεπαρκειών, ειναι η αποφαση ΖΩΗΣ για ατ μεγάλα. Ειναι αν θέλεις το πάθος για τα σημαντικά της ζωής.

Υπάρχει το «λάθος πάθος» των αδύναμων, καλή ώρα των καπνιστών, υπάρχει το πάθος του «αξίζει» και του «μπορώ». Και εκεί κρίνονται άλλωστε και οι νικητές και οι νικημένοι. Όχι μονο στην επιτυχία, αλλά στον αγώνα, στην προσπάθεια, στην δημιουργία. Στο ...θα τα καταφερω. Στο και να πεσω για ότι πραγματικά αξιζει, θα ξανασηκωθω.

katerina είπε...

Απος, πλεον θα βγαινω έξω να καπνιζω, όταν πινουμε καφε. Και έτσι θα το ελαττωσω κιολας.

Και κάτι άλλο, ντρεπομαι που καπνιζω, όχι γιατι ειναι κάτι που προσβάλλει την δημοσια αιδω. Αλλά γιατι ειναι κάτι που εγώ θέλω και δνε εχω την δυναμη να το κοψω.

Επισης ντρέπομαι, όταν σε πολυωρα meetings, όταν θα ήταν η υψιστη αγενεια να βγώ για να καπνισω, παιρνω σαν μωρό, κρυφά το τσιγαρο μου, κλεινομαι στην τουαλετα, χωνω την μουρη μου μεσα στην λεκάνη για να μην μπει μπροστα ο ανιχνευτής καπνου, και καπνιζω...

Τοσο καλά... Ασε που φανταζομαι ότι το καταλαβαινουν οι περισσότεροι...και ντρεπομαι ακομα περισσότερο

OnWine είπε...

Φίλε Θανάση,

Αν πας στο Blog μου, επάνω αριιστερά (σκόπιμα, γιά να είναι ευδιάκριτο) υπάρχει ένα απόσπασμα απο το "Anthem" του Leonard Cohen, που λέει "There is a crack, a crack in everything. That's how the light gets in", δηλαδή "Υπάρχει μιά ρωγμή σε όλα. Αυτός είναι τρόπος με τομν οποίο διεισδύει το φώς..."

Αρα ...συμφωνώ με την εξήγησή σου...

Στέργιος είπε...

Αντιφάσεις.
Πολέμιος του καπνού και του ποτού από τα γεννοφάσκια μου αν και τους καταλάβαινα δεν συμφωνούσα ποτέ με τους καπνιστές και τους πότες. Αντέφασκα και με τη παραγωγή της οικογένειας. Το να παράγεις καπνά, κρασί και τσίπουρο και να είσαι εχθρός τους είναι μια κάποια αντίφαση. Και τα αδέλφια μου (σύμπτωση;) την ίδια αντίφαση είχαν. Γύρω μου χύμα ο καπνός και τα ποτά…

Θυμάμαι το μίσος που ενσταλάζονταν μέσα μου για το τσιγάρο, όταν στα λεωφορεία επιτρέπονταν, και έπρεπε να κάνω τη διαδρομή Σέρρες – Θεσσαλονίκη ή Καβάλα μέσα σε ατμόσφαιρα που ο πρώτος δεν έβλεπε τον τελευταίο, κυρίως όταν ήταν χειμώνας. Θυμάμαι και τις γνωστές εκείνες ατέλειωτες πολιτικές και συνδικαλιστικές συνεδριάσεις που οι τελευταίοι βλέπαμε μόνο τη σκιά του ομιλητή… για να μη πω τα… «8άρια» που βλέπαμε από τους πότες στο περπάτημα ή στο λόγο τους!

Πώς να συμβιβαστείς με όλα αυτά; Και περίμενα τη μέρα του θριάμβου και της νίκης των αντικαπνιστών, τη νέα… «καλή» δικτατορία τους που θα αντικαθιστούσε τη δικτατορία των καπνιστών, καλά, ισορροπημένη κατάσταση μη περιμένετε ακόμη. Τώρα λοιπόν πάνω στο θρίαμβο, μου ζητάνε μερικές οργανώσει μικρομεσαίων να γράψω κατά της απαγόρευσης του καπνίσματος, γιατί λένε θα… πεινάσουν οικογένειες, θα μειωθούν οι τζίροι, τι θα κάνουν οι περιπτεράδες που στο μεταξύ τα έκαναν σούπερ μάρκετ…

Όχι είπα, δεν θα πάρω. Άλλη αντίφαση δεν την αντέχω. Αλλά τι να κάνω, πρέπει να δημοσιεύσω τις απόψεις τους… αντίφαση είναι και αυτή.
Το μόνο που με γλυκαίνει από αυτή την υπόθεση είναι το όμορφο τραγουδάκι του Ν. Μαυρουδή για το «Πρωινό τσιγάρο». Αυτό το «πίνω» χωρίς αντίρρηση.

Υποπτεύομαι ότι και πολλοί από εσάς έχετε ίδιες ή αντίθετες αντιφάσεις. Έτσι είναι η ζωή.

Γι όσους θέλουν να το κόψουν πάντως είναι το πλέον εύκολο. Αφού όπως λέει κάποιος στο ανέκδοτο, αυτός το έκοψε ήδη 100 φορές!

Επί του σοβαρού, η νομοθεσία μάλλον δεν έλαβε υπόψη της ορισμένα πράγματα και θα τα βρει μπροστά της όταν οι εφαρμογές θα γίνουν σουρωτήρι. Είδωμεν.

katerina είπε...

Στεργιε, αν η ποινικοποιηση, δεν ειχε αποδειχτει για πάρα πολά πραγματα μπουμεραγκ, εγώ, καπνιστρια, και βαρια, θα έλεγα ότι το κάπνισμα πρέπει αν ποινικοποιηθεί.

Και δνε μπαινω, στην λογική...φταινε οι καπνοβιομηχανιες. Φταιω εγώ και μονο εγώ. Τα άλλα... απορια ψαλτου, βηξ.